PARADIJS VERLOREN - GELOOF VERDELT ONS, DOOD EENHEID ONS

Over PARADISE LOST spreken is een van de referenties van Death-Doom Metal noemen. De Britten verrukken ons al bijna 20 jaar in een muzikale carrière met ups en downs, evoluties, maar vooral compositorische kwaliteit.

In zijn twee vorige albums, 'Paradise Lost' en 'In Requiem', waren we in staat om de terugkeer naar de roots te verifiëren, door afstand te nemen van zijn meer 'industriële' albums, hoewel een deel van hun gothic invloeden behouden bleef. Juist het nieuwe album is een logische evolutie van het vorige, ja, zonder zoveel “filler” nummers als bij 'In Requiem', alleen aan het einde van het album kunnen we iets negatiefs zeggen.

Met een begin als "As Horizons End" herinneren we ons de gouden eeuw van 'Draconian Times' en 'Icon'. De directe nummers zijn terug, begeleid door uitstekende gitaren en de indrukwekkende stem van Mr. Holmes. In dezelfde geest hebben we "The Rise of Denial", met de kenmerkende riffs van de band in het begin, en "Fraility", allemaal met een veel meer metal geluid dan op vorige albums, niet geschikt voor degenen die last hebben van torticollis. Met “I Remain” kijken we terug naar het verleden, dit keer rekening houdend met het semi-gothic tijdperk met pakkende refreinen, veel melodie en sfeervolle stukken. Het album volgt min of meer een gelijkaardige structuur waarin de wortels constant aanwezig zijn, met een zeer heldere productie, ideaal voor dit soort muziek, maar tegelijkertijd met een agressief en donker geluid.

"Faith Divides Us, Death Unites Us" doorbreekt het ritme van het album. Het is een mid-tempo nummer met erg donkere, epische geluiden en een hartverscheurend refrein, een van de beste nummers op het album, als je er een kunt kiezen.

Als een van de pioniers samen met MY DYING BRIDE en ANATHEMA konden ze hun verleden niet vergeten en nummers als “First Light”, “Living With Scars” en “Last Regret” zijn daar een goed voorbeeld van, met een erg heftig geluid. Vooral dat laatste, een juweel dat iedereen laat opvallen.

Het hierboven genoemde negatieve punt is te vinden aan het einde van het album, met nummers als "Universal Dream" en "In Truth" die, hoewel goed, alleen het album vullen.

Velen zullen willen dat de groep terugkeert naar het begin en niet-gepubliceerde werken publiceert, zoals 'Draconian Times', maar laten we eerlijk zijn, waarom zouden we teruggaan naar het verleden met zo'n perfecte toekomst? Het is iets overbodigs. Met een album van de kwaliteit van 'Faith Divides Us, Death Unites Us' kunnen we genieten van het heden van PARADISE LOST zonder het verleden te missen. Weer een geweldig album om aan je verzameling toe te voegen.