MÄGO DE OZ - GAIA III: ATLANTIA

Ik beken: ik heb al jaren niet naar MÄGO DE OZ geluisterd. Ik verbleef in de 'Finisterra', en de rest waren alleen losse nummers die te horen waren op de radio, discotheken of de media. Wat me ertoe heeft bewogen om naar dit album te luisteren, zijn de opmerkingen van fans die zeiden dat het album raar is. MÄGO DE OZ raar? Over het algemeen hebben ze altijd dezelfde compositorische lijn gevolgd, met enkele evoluties, ja, maar van daaruit tot zeldzaam…. Omdat 'Atlantia' uit twee cd's bestaat, laten we beginnen met de eerste ...

Het laatste deel van deze trilogie begint met een instrumentaal nummer, vergezeld van een reeks radio-opnames waarin gebeurtenissen worden uitgelegd die een voor en na in de geschiedenis markeerden, zoals het incident met de Twin Towers, de dood van Franco of, het meest schokkende, het feit dat als mensen zouden uitsterven, er geen ecologische gevolgen zouden zijn. Maar laten we ons in de situatie plaatsen, het concept van dit album is de voortzetting van het verhaal van Alma Echegaray, personificatie van Gaia of Moeder Natuur, die haar reizen door de tijd en de wereld voortzet en ons leert te zien wat het leven ons te bieden heeft, in dit geval met stop in de Andes, met name in het Inca-rijk. Het is ook niet nodig om de groep voor te stellen, ze hebben een meer dan bekend traject met zo'n karakteristiek geluid dat je bij de eerste riffs van hun nummers perfect weet dat ze dat zijn. Een ander kenmerk zijn de refreinen, die samen met het eerdergenoemde terug te vinden zijn in “Dies Irae”, het tweede nummer op het album. Persoonlijk vind ik dat dit nummer sterk begint, maar na meer dan negen minuten repetitief en lang wordt. “Für Immer”, met een refrein in het Duits zoals toen Queen DORO jaren geleden besloot om met hen samen te werken in het Spaans, wordt een van de hits op het album en live, want het heeft het allemaal: een aanstekelijk nummer met een nog pakkender refrein indien mogelijk. "Vodka 'N' Roll" wordt weer een van zijn successen voor zowel muzikaal als lyrisch plezier, en dat is wat Jack Sparrow uit Madrid heeft voorgesteld om de beste dronken piraten te zijn en de grootste feesten te organiseren, en meer als het samen is met Kutxi van MAREA, die meewerkt aan deze kwestie! "The Prince of Sweet Sorrow (Part IV)" herinnert ons soms, en dankzij de elektronische elementen, RAMMSTEIN. De vocale samenwerking van Carlos Escobedo (SÔBER, SAVIA), vermengd met de tessituur van José Andrea, versterken dit prachtige nummer dat zeker een van de meest live gezongen hymnen zal zijn en goed zal worden geaccepteerd door het publiek, ondanks deze elektronische fusie niet eerder gehoord in hen. Voor de meest badass- en rockfans hebben we “Mi Hogar Eres Tú”, met veel hardrock-invloeden, ideaal voor de samenwerking van gitarist Jorge Salán (nu ex-lid van de groep). "Fuerza y Honor: El Dorado" toont ons het meest folkloristische deel van de groep met dit instrumentale thema en veel elektronische elementen, waardoor de viool en de fluit een groter belang krijgen. Maar het zeldzaamste nummer op dit eerste album, en ook het meest uitgebreide, is "El Violín Del Diablo", waar Patricia de leiding neemt in de stemmen, waarbij ze haar lyrische timbre opzij zet om ons een veel meer rocker en gebroken te bieden. En om het eerste deel van het album af te sluiten hebben we “Siempre (Adiós Dulcinea Part II)”, een van die ballads waarin de teksten diep in je zinken waar MÄGO ons zo goed aan gewend heeft.

Het tweede deel begint met een geluid van hoop onder de naam "Mis Demonios (Dare A Vivir)", wat ook een van de hymnen op dit album zal zijn vanwege zijn muzikale structuur. De single "Let The Wind Blow Your Favour" is een van de meest commerciële van al zijn werk, met als thema de meest piraat en feest op het niveau van de Amerikaanse piraten SWASHBUCKLE. Het eerbetoon aan zijn Spaanse roots is in "Sueños Dormidos", beïnvloed door groepen als TRIANA, een innovatief nummer als we het vergelijken met de gebruikelijke plaat van de groep. En het album blijft ons rariteiten bieden zoals "Still Amanece Gratis" die de gitaren, fluit en viool laat schitteren op het ritme van jazz. Na zoveel innovatie komt het vleugje humor met “La Soga del Muerto (Ayahuasca)” dat, hoe freaky het ook is, zeker een succes zal worden.

We komen aan het einde van het album, maar niet voordat we ons een flinke dosis Heavy Metal aanbieden zoals alleen ze kennen in “La Ira de Gaia”, waar Jose ons een nieuwe toon laat zien die niet zo scherp is, ideaal voor het nummer. De punt is "Atlantia", een nummer van twintig minuten dat orkestraal begint en verwijst naar het begin van dit werk. Net als destijds in "La Cantata del Diablo", behorend tot 'Gaia II: La Voz Dormida', konden ze rekenen op de samenwerkingen van Francis Sarabia, Natalia Marín, Tony Menguiano, Tete Novoa, Silverio "Silver" Solórzano, Javier Díez en Leo Jiménez "la Bestia", elk in hun specialiteit. Het is hier waar we de meest radicale verandering van de groep zien, overal muzikale veranderingen aanbrengen, allemaal goed gecoördineerd met een verrassend eindresultaat dat niet geschikt is om goed te worden waargenomen bij de eerste luisterbeurt, met de toevoeging van politieke en kerkelijke thema's, altijd erg aanwezig in de groep, waardoor het nummer nog indrukwekkender klinkt.

Ja, 'Atlantia' is een zeldzaam album als we rekening houden met de hele muzikale geschiedenis van de inwoners van Madrid. Enerzijds wordt gewaardeerd dat ze dat repetitieve geluid dat ze al jaren gebruikten, hebben veranderd, dat hoewel het waar is dat deze techniek altijd voor hen heeft gewerkt en een van de beroemdste rockgroepen in ons land is geworden, het is geworden maak het nogal repetitief. Aan de andere kant, en nog meer wetende hoeveel publiek de groep volgt die vreemden is of niet graag naar progressieve geluiden en innovaties luistert, kan dit album ervoor zorgen dat deze mensen zich losmaken van de groep. Hoe het ook zij, 'Atlantia' is een verrassend album, met zowel commerciële, rock- als vernieuwende doses, ik word misschien goed geaccepteerd door de fans of, zoals is gebeurd met 'Nostradamus' van JUDAS PRIEST, oneerlijk worden beoordeeld.

Opleiding:

José Martínez Arroyo - Stemmen

Patricia Tapia - stemmen, koren

Juan Carlos Marín López "Carlitos" - Gitaar

Francisco Javier Gómez de la Serna "Frank" - Gitaar

Sergio Cisneros Anguita "Kiskilla" - Toetsenborden

Carlos Prieto Guijarro "Mohamed" - Viool

Fernando Ponce de León - Fluit

Pedro Díaz "Peri" - Bas

Jesús María Hernández Gil "Txus di Fellatio" - Drums

Xènia Senserrich