JUDAS PRIESTER - 'Nostradamus'

Langverwachte nieuwe en controversiële dubbelalbum van de Britse JUDAS PRIEST. Maanden geleden kondigden ze ons aan dat hun nieuwe werk een conceptuele rockopera zou zijn over Michel de Nostredame, een bekende 16e-eeuwse Franse profeet. Welnu, voor iedereen die wachtte op een album in de trant van JUDAS dat hij altijd heeft gevolgd, zullen ze het niet vinden. 'Nostradamus' staat vol met orkestraties, epische, progressieve nummers, waarbij Halford de verteller is van het verhaal en de muziek het uitvergroot.

De controverse die dit album omringt, wordt precies gecreëerd door deze evolutie die nog nooit eerder in de band is gezien: enerzijds hebben we de liefhebbers van heavy metal gemaakt in JUDAS PRIEST die teleurgesteld zijn en anderzijds degenen die in deze verandering zijn vond het beste album van de hele discografie van de band. Ik ben van de second opinion. Het is waar dat JUDAS al een reputatie heeft en dat ze, zelfs als ze een album over dit onderwerp wilden maken, niet ingewikkeld hadden mogen zijn zoals ze hebben gedaan, wat betekent dat ze het niet alleen 'allemaal voor het geld' doen, maar ze proberen ook om er een uitstekend album van te maken.

Het eerste album begint met het instrumentale "Dawn of Creation" dat plaats maakt voor "Prophecy", heel erg in de trant van JUDAS PRIEST en met een aanstekelijk refrein waarin de hoofdpersoon van het verhaal wordt gepresenteerd. Zowel de titels die voor de liedjes zijn gekozen als de preludes die elk van hen begeleiden, zijn perfect ontworpen zodat de luisteraar de verschillende passages in het leven van Nostradamus en de emoties die hij voelde, kan onderscheiden. Het wordt gevolgd door "Awakening" en "Revelations" waar hij zijn visioenen ontdekt, de angst en afwijzing die ze kunnen creëren. We ontdekken hier een nieuwe vocale kant van Rob Halford. Het is niets nieuws om te zeggen dat hij niet langer de hoge tonen van weleer bereikt, en het zou ook niet normaal zijn op zijn leeftijd, de jaren eisen altijd hun tol, maar hij heeft geweten hoe hij het aan zijn fysieke en vocale toestand moest aanpassen door te spelen met de melodieën en harmonieën van zijn stem. Het is waar dat het zijn tonen heeft verlaagd, maar om die reden zijn ze niet minder goed dan zijn karakteristieke hoge tonen. Hij heeft zijn basniveau met grote efficiëntie weten te bruinen en te bewerken, afgezien van het feit dat hij bij zeldzame gelegenheden zijn operaregisters en knipoogjes naar de minstrelen van de middeleeuwen liet zien.

Het verhaal verloopt met dezelfde structuur: prelude en liedjes, legendarische solo's tussen KK Downing en Glen Tipton. Om het begin van "Pestilence and Plague" te benadrukken dat sterk doet denken aan het beroemde "The Trooper" van IRON MAIDEN, met een koor gezongen in het Italiaans en vooral het nummer "Death" dat doet denken aan BLACK SABBATH ten tijde van 'Paranoid' met een prachtige inleiding die ons waarschuwt voor het verstrijken van de tijd met het tempo dat de hartslag vervaagt. Zeg ook dat het nummer "Lost Love" wat dichter bij kitsch staat.

Om het eerste album af te sluiten, wat is er beter dan een 100% JUDAS PRIEST-nummer dat, zoals wordt gedaan in de halve delen van operatragedies, de actie in de schijnwerpers laat zien om ons in spanning te houden en te blijven verlangen naar meer.

Het tweede album is veel melodieuzer, zonder zoveel heavy metal. Hij begint met ons te vertellen over de eenzaamheid nadat hij zijn eerste vrouw en kinderen verloor aan de Zwarte Dood op het ritme van "Solitude", hoe moeilijk het is om in ballingschap te gaan in "Exiled", dat, samen met "Alone", "Visions", " Hope ”en“ New Beginings ”hebben de structuur en typische melodieën van een tragische musical, die de Rock Opera zelf zou zijn met zeer orkestrale liederen, typische interpretaties van muzikale en operatragedies en waar het nieuwe duidelijker wordt opgemerkt. Halford's stembenadering, met een veel dynamischer uitvoering. En aan het einde van het tweede deel van dit magnifieke dubbelalbum wordt ons de dood voorgesteld, op het ritme van de opera. Het begin van “Nostradamus” doet ons het ergste vrezen en het is dat met dat begin met een Robert Halford die operaregisters gebruikt en die introductie zo beïnvloed door de grootsheid van Wagners opera's, we weten dat aan alles een einde komt. Deze tweede single is degene die het album het beste omschrijft: een 100% heavy metal nummer begeleid door orkestraties, typische 'Painkiiller' gitaar en aanstekelijk refrein en, als klap op de vuurpijl, een kleine schreeuw waar Halford ons zo goed aan gewend heeft, misschien niet zo scherp maar het was gebroken, wat het eerder niet deed. Ze zeggen het al, als ze genieën zijn, zijn ze voor altijd, zelfs als ze andere formules gebruiken. Om het werk "Future of Mankind" af te sluiten, vertelt hij ons dat de toekomst van de mensheid is onthuld in zijn visioenen en dat de tijd de leiding zal hebben om het te bewijzen, hulde te brengen in het Frans met een vervormde stem en het te beëindigen zoals het begint.

De presentatietour van dit album is nog niet geweest, zoals de groep sindsdien wil, en ik ben het er helemaal mee eens en wens dat ze dat doen, ze zouden graag de steun van een klein orkest willen hebben (het is opgenomen via gesamplede de orkestpartijen) en, theatraal, het hele werk uitvoeren. Jammer dat zo'n initiatief erg riskant is, aangezien het album door veel van zijn levenslange fans niet erg goed is geaccepteerd. Ik hoop dat dat moment aanbreekt, ook al doen ze maar 5 of 6 dates, ik zou zeker een van hen bijwonen.

Vanuit mijn oogpunt denk ik dat als ze er een hadden gemaakt in plaats van een dubbelalbum te hebben gemaakt, het een betere impact zou hebben gehad. Toch, en de tijd zal het leren, toen 'Turbo Lover' uitkwam, vond het het ook niet leuk en je moet gewoon zien dat het nu een van de meest geprezen albums van de band is ... dat gezegd hebbende en ik hoop dat hetzelfde gebeurt met 'Nostradamus'.