IAMX 03.27.10

Als presentatie van hun nieuwe mixalbum 'Dogmatic Infidel Comedown OK', een anagram van 'Kingdom of Welcome Addiction', is IAMX terug met een lentetournee naar Europa. Ons land was een niet te missen evenement gezien het groeiende aantal fans en de uitstapjes van de band in een breed scala aan bewegingen, van Indie, via de meest avant-garde elektronische tot de meest alternatieve en zelfs "duistere" conventies. En de vele samenwerkingen van zijn nieuwste werk, met groepen als COMBICHRIST of AESTHETIC PERFECTION, getuigen hiervan.

Wat betreft het ex-SNEAKER PIMPS-ensemble, konden we significante veranderingen zien: noch de vuurvaste gitaar, Dean, noch de uitstekende drummer, Tom, die een ander zijproject hebben gevormd, waren aanwezig. De zaal, vol publiek en verwachting, verwelkomde met vreugde de verschijning van de frontman, voor wie elke directe ervaring een ervaring is die alleen vergelijkbaar is met vrijen met honderden mensen.

De avond opende met "The Great Shipwreck of Life", zoals in alle fasen van deze tour gekenmerkt door een nieuwe montage die krachtiger en theatraler is dan de vorige. Bij die gelegenheid (2008) genoten we van een wat soberdere show, die deed denken aan de synth-arrangementen die de tracks op elegante wijze met elkaar verbinden. "Nature of Inviting", begiftigd met een ongebreidelde sensualiteit, maakte plaats voor "The Alternative", de onbetwiste hit van de band die Chris Corner opnieuw interpreteerde en de teugels van de percussie overnam. Met het publiek al op zak zong hij “Sailor”, een onweerstaanbaar stuk uit zijn eerste album, dat zelf een hymne is aan seksuele ambiguïteit. "My Secret Friend" vertraagde het tempo en diende als een opmaat voor "I am terrified", wiens hartverscheurende kracht in recente mixen is gedeconstrueerd door Alec Empire. “Running” en “Mercy”, behandeld met introspectie en delicatesse, vormden een magisch moment van het concert, waar de etherische kwaliteit van de eerste en de romantische kostbaarheid van de tweede schitterden. Het hypnotiserende en enigmatische “Tear Garden” haalde ons uit de melancholie en met “Spit it Out”, een melodramatische klassieker, gingen we een nieuwe spiraal van vreugde en verheffing in. "You Can Be Happy" deed ons trillen tot onverwachte niveaus dankzij de hectische dialoog tussen de gitaar en de zang, nu een weggelopen drummer. We bereikten het hoogtepunt met "Think of England", wiens niet te stoppen riff sensationeel werkt op elke liveshow. Tot nu toe het grootste deel van het concert.

"Kiss and Swallow", altijd een van de favorieten, opende de eerste toegift waar de spectaculairheid van "Nightlife", glamoureuze electroclash en "President" schitterde, een van de beste cabaret- en vaudeville-revivals van dit moment.

In de tweede toegift, "Kingdom of Welcome Addiction" werden we allemaal getroffen door een duidelijke toespeling op het stierenvechten (we weten nog niet of Herr Corner onze controverse wilde aanwakkeren) en om, zoals gewoonlijk, "After Every Party I Die" te culmineren, opwindend spooronderbrekers waar ze bestaan.

In totaal zeventien nummers vergeleken met achttien uit Parijs of Londen, met enkele variaties op de set, zoals electrorock-herkenningspunten zoals "The Negative Sex" of "Bring me Back a Dog" opvielen door hun afwezigheid.

De capaciteit van de zaal was redelijk redelijk vanwege de grote toestroom van publiek; we genoten ook niet van het onschatbare geluid van een bikini. Wat het ensemble betreft, was toetseniste Jeanine vol energie en sympathie; niet zo Alberto, de gitarist, die te onbewogen en enorm cafeïnevrij was. De drummer deed het meer dan acceptabel gezien zijn onmiddellijke opname.

En tot slot Chris, die liet zien met welke uitstraling en vocale virtuositeit we gewend zijn, hoewel hij wat afstandelijker en teruggetrokkener was, ver weg van de moed en extase die hij bereikte op het podium in 2007. Daarvoor gaan we niet. te vergeten dat IAMX een “Dr. Jekyll & Mr. Hyde ”van de muziek, een van de beste en meest baanbrekende bands van het decennium, die als geen ander erin slaagt om passie en losbandigheid te huwen en toch een onwankelbare aanhankelijkheid op te wekken.

Foto's door Angel Trullen

Tekst door Felipe Trigo