DONKERE BEGRAFENIS 03.25.10

Om 19.00 uur op een donderdag die iedereen kon zijn, ging ik de metro nemen om de Zweedse Dark-begrafenis live te zien, die opnieuw met drie andere groepen naar het schiereiland kwam.

Ze openden de deuren stipt om 20.00 uur, zoals gewoonlijk de slechte gewoonte om een kaartje te betalen om 4 groepen te zien regeren en ze verschenen pas om 21.30 uur toen de eerste groep al speelde. Dit keer was het de beurt aan de Black Metallers Carach Angren. . Met een ietwat ongebruikelijke formatie, aangezien ze geen bas hadden, viel het ritme niet weg omdat de drums perfect de gecompliceerde ritmes van de nummers uitvoerden. Ze verrasten ons met hun intro's, aangezien sommigen van hen werden gesproken en met achtergrondmuziek.

Carach Angren gaf het beste wat ze konden van zichzelf, ondanks het gebrek en de geringe beweging van het publiek. Het moet ook gezegd worden dat de groep niet veel moeite deed om met hen om te gaan. Ze speelden ongeveer 30 minuten. Kortom, een correct concert, het ging zonder enige onenigheid voorbij.

De volgende groep die speelde was Nefarium met veel meer "traya" dan de vorige. Persoonlijk was Nefarium de openingsgroep die ik het leukst vond en ik denk dat de meerderheid van het publiek het met me eens zou zijn. De rekwisieten waren veel completer, Achter hen hing een spandoek waar de dikke en bloederige paus van Rome verscheen, naast de zanger van de band hij droeg een habijt om zijn nek. Muzikaal hadden ze helemaal geen vies geluid, maar hun muziek zat vol pakkende en te onderscheiden riffs, een constante drums die perfect het ritme bepaalden dat de andere leden van de band moesten volgen. Ze deden ook hun best om een geweldige zin te leren die door een groot deel van het Spaanse «de puta madre!» Wordt gezegd. Nefarium maakte het wachten op de groep die de poster leidde veel draaglijker.

Ten slotte werden de laatste openingsacts gespeeld door Zonaria, die eerlijk gezegd de drie waren die ik het minst leuk vond, aangezien ze worden beschreven als een black / death-groep. Ze hadden een goede entree en leken hun beschrijving te verdienen, maar bij het tweede nummer stortte die verdienste volledig in en begonnen ze te klinken als elke zwarte / Vikinggroep, erg modieus trouwens, en zeker in de smaak van veel van de aanwezigen van het concert. Maar de waarheid is dat wat we verwachtten te horen niet eens in de verste verte liedjes waren die klonken als de "sagen" van evenwicht.

Zonaria bood ons een uitvoering aan die naar mijn mening niet erg werd geaccepteerd door het publiek, aangezien de nummers veel zo lang waren als die van Moonsorrow en erg muzikaal waren met veel gitaren zonder vervorming en een andere gitaarsolo die elke groep waardig was. kracht. Toch probeerde de groep het publiek een goed gevoel te geven, ze werden aan hen gegeven, dat overigens steeds talrijker begon te worden.

Toen het gordijn voor de derde keer werd neergelaten en de Zonaria afscheid namen, begon de kamer vol te lopen, maar het moet gezegd worden dat de kamer nooit vol was. Ik veronderstel dat de reden daarvoor is dat de Duistere begrafenis Zweden ons meer of minder vaak bezoeken. Rond 22.00 uur ging het gordijn voor de laatste keer die avond omhoog, voor de verwachte donkere begrafenis.

De vijf leden van de band verschenen op het podium, totaal stil terwijl de achtergrondmuziek begon te spelen. Pas toen keizer Magnus Caligula (DF-zanger) zijn hoofd ophief deden de andere leden. Ze begonnen te klinken met hetzelfde "riet" waaraan ze ons gewend waren, maar met een veel beter geluid dan toen ze speelden in podia als Mephisto.

De Zweden gaven ons een angstaanjagende tour door veel van hun discografie, maar zonder hun nieuwe cd te vergeten. Naar mijn mening hebben ze een balans gevonden tussen het nieuwe materiaal van de band en het oude, waardoor ze een van de pijlers van black metal zijn.

Ze speelden liedjes als: Zo heb ik gesproken, Bloodfrozen, Atrum regina, 666 stemmen van binnen, Godin van sodomie, De vogel van de vampier, Een leerling van Satan onder anderen.

Dark Funeral bood ons live een sample van goede black metal aan, met vieze gitaren en de altijd aanwezige dubbele basdrum. Naar mijn mening voldeden ze ruimschoots aan de verwachtingen die het publiek met betrekking tot hen had.

Aangezien het publiek volledig toegewijd was aan wat de band hen bood, waren de "pogo's" die typerend waren voor een concert met deze kenmerken opvallend door hun afwezigheid. Ze probeerden het een paar keer, maar beide faalden. Het is jammer dat ze bij concerten van deze kenmerken met groepen van dit type geen kleine kamers zoals Salamandra vullen.

Uiteindelijk zorgden Dark funeral en de drie openingsacts (sommige meer dan andere) ervoor dat we een avond vol rauwe en donkere klanken doorbrachten. Naar mijn mening genoot iedereen die het geluk had om aanwezig te zijn van alle energie die Dark Funeral uitstraalde.